Pişmanım. Aşırı, ama gizli, ama etkin bir pişmanlık bu. Sorulsa, hayatımın her anından ayrı ayrı pişmanlık duyarak bu yaşıma geldim
derim.
Bu daha ne ki asıl; “şu andan sonra yaşanacak her anda yapacağım şeylerle ilgili de pişman olacağımı adım gibi biliyor ve peşinen pişmanlık
yaşıyorum” da derim.
Binbir pişmanlığımdan sadece birisidir ekmek büfesinde çalışmam. Lise hazırlık
sınıfında başladım çalışmaya orda. Takip eden bi kaç ay içinde de dükkan sahibi
Hasan abi sabahları "dükkanı benim açmama izin verdi!" Her sabah saat altı’da (06:00). Yalnız pazarları hariç; yedi gibi (~07:00)…
Dükkan cadde üstünde. Zaten Amasya’da da bir tane cadde var. Diğerlerine cadde denmez, denmiyordu
da. Cadde dendi mi kastedilen Atatürk Caddesi idi. Ama kimse Atatürk Caddesi de
demezdi. Ben bile şimdi caddenin adına Google Maps’den baktım. Adı bile yok.
Cadde.. O kadar.
Sözün kısası, dükkan Amasya’da yaşayan herkesin doğal olarak-mecburen-
bildiği, Amasya’nın göbeği bir yerde.
Her sabah, dükkana geldiğimde sanki kıçı kırık bir ekmekçi dükkanının değil
de şehrin kepengini açıyormuşum gibi hissediyor, kendimle gurur duyuyordum. Ama
bir taraftan da caddedeki insanların gözü her an benim üstümdeymiş gibi düşünüp
utanıyor, kızarıyordum. Utancımı da böyle esnaf esnaf, büyük büyük yürüyerek,
roller keserek bastırıyordum.
En sık kestiğim rol de; sabah bütün işleri bitirip siftah müşterisini dükkanın
önüne attığı taburede sigara içerek bekleyen delikanlı rolüydü.
Dükkanı açtığımda yaptığım ilk iş yazarkasayı fişe takmak ve boş emaye tepsiyi
yanıma alıp caddenin karşısındaki pastaneye geçmekti. Tepsiyi doldurur vakit
geçirmeden geri dönerdim. Tezgahın en ucuna, dükkanın girişine dizerdim
güzelce. Tuzlu niyetine simit, poğaça, açma. Tatlı isteyene de elmalı turta,
elmalı kurabiye ve elmalı dilim kek. Bunlardan iki tane de yeme hakkım
vardı. Hasan abi sabahları ocaktan çay söyle 2 tanesini ye, istihkakın oğlum demişti.
Bunu bana söylediğinde, askerde bot istihkakı olur ya-onu biliyordum. İstihkak
etti bana, bu dedim benim hakkım, anlamıştım yani hemen.
Hamur işlerini dizmeyi bitirdikten hemen sonra-altı buçuk gibi- ekmek
kamyonu (Iveco) gelirdi. Sabahları 10 kasa alırdım. Bir kasada 21 ekmekten 210 ekmek. Ekmek dolu
kasaları dükkanın içine çekip hepsini birer birer dolaplara yerleştirirdim (eli
yüzü düzgün olanları cama yakın tezgaha). Boş kasalar dükkanın önüne... -Aynı
ekmek kamyonu on dakika sonra gelip bu boş kasaları alacak-
Ekmekler de dizildi mi sıra dükkanı yıkamaya gelirdi. Akşamları sade bir
paspas atıyorduk, ama sabahları hortumla dükkana su tutar, fırçayla köpükler,
çek çekle tahliye ederdim.
Temizlik de bitti. Dükkan artık ilk müşterisini bekliyor.
Ben de bekliyorum. Hasan abinin çekmecede bıraktığı sigara paketinden (ç)alıyorum
bi dal, çekiyorum tabureyi de dükkanın önüne, çakıyorum kibriti, yakıyorum
sigarayı. Kibriti elimle sallayarak söndürüyorum.. Caddenin karşısına bakış
atmalar, türkü mırıldanıyor gibi dudak oynatmalar, daha neler.. Sigara
içmiyorum, caddeye karşı rol kesiyorum. Gelen geçen görsün; bu delikanlı dükkanı
açtı, müşteri bekliyor.
Sigaraya böyle başladım. Ama sadece dükkanda içiyorum. O da günde
bir tane..
Pişmanlık bunun neresinde, tam olarak neyden pişmanım bilmiyorum, saçma ve
gizli bir pişmanlık hissi bu. Sanki her şey benim için daha iyi, daha güzel olabilirmiş, olmalıymış da oldurmamışlar, ben de olsun diye çabalamamış, rol kesmişim; çocuk, ergen, genç olmamışım gibi. Sanki ben
aslında herkesten daha iyi, mükemmel olmayı hak ediyormuşum da hakkım yeniyormuş gibi,
hakkım olanı almak için de uğraşı seçmemiş, seçmeyecekmişim gibi. Pişmanlık
yaşayacağımı bilerek yaşıyorum, ama uğraşmaya da değmez ki.
Son. Bunu yazdığıma da pişman oldum, bi yeniden oku, düzelt.. Ama allah aşkına
uğraşmaya değer mi.
